Zoeken:

 Dagboek Celice

4 december 2007

Het is vandaag een bijzondere dag; dat merk ik aan het gedrag van vrouwtje. Na al 2 weken een papiertje van ergens onder mijn staart te hebben weggehaald met (denk ik) teleurstellend resultaat, komt het vandaag blijkbaar niet zo smetteloos te voorschijn als anders. En om de 1 of andere reden is vrouwtje daar heel erg blij mee want ze belt direct het baasje en emailt verschillende mensen.

Snap niet waarom ze daar nou zo blij mee is; ik heb het zo lang mogelijk opgehouden omdat ik weet wat er dan komen gaat: uit logeren bij Oma Corry! Caitlin is al een paar dagen na haar eerste, niet zo smetteloze papiertje uit logeren gestuurd maar hallo zeg: zij is een veel losbandiger type als ik (kan zij ook niets aan doen want haar moeder is ook al zo’n lellebel en het schijnt dat haar oma niet anders is). Zij begon al na een paar dagen de mannen uit te dagen door haar staart opzij te doen; ik ben een dame dus ik doe zo iets niet. Ik vind Oma errug lief hoor en ben ook graag bij haar maar ik ben toch echt het liefst thuis op mijn eigen bank.

 

Maar deze keer mag ik blijkbaar thuis blijven; vreemd?! Alles gaat toch een beetje anders als anders de laatste weken. Mensen die ik nog nooit gezien heb, zijn op visite geweest de laatste tijd, allemaal pratend over een puppy die ze blijkbaar van “moi” verwachten. Deze visite vinden wij (Caldo, Caronne, Caitlin en ik) allemaal erg grappig. Wij staan ze met minimaal drie man sterk op te wachten en dan die gezichten als de deur opengaat en wij de mensen op onze welbekende manier begroeten; grote lol, man!

Nu ben ik een rasechte Pyr; eerst stel ik mij wat afstandelijk en arrogant op; mijn onvoorwaardelijke liefde blijft in de eerste instantie beperkt tot mijn familie en de mensen die ik goed ken. Maar ik moet zeggen: er zitten een paar schatten van mensen bij. Mensen die ik direct erg aardig vind en dat laat ik, extrovert als ik ook kan zijn, ook direct merken. Eerst even voorzichtig kennismaken; vind ik ze aardig dan ga ik eens even naast ze zitten. Vind ik ze heel erg aardig dan kruip ik erbij op de bank terwijl vrouwtje ondertussen met argusogen zit te kijken hoe wij ons gedragen tegenover die mensen en hoe diezelfde mensen reageren op ons. Zij vertelt dan natuurlijk dat wij dit van pup af aan mochten; wij horen in hun ogen ten slotte ook bij de familie en die zitten nu eenmaal op de bank bij het gezin (lekker Animal Planet kijken, en zo). En daarna krijgt de visite altijd weer te horen: eens “ja” is bij een Pyr altijd ja en eens “nee” blijft altijd nee voor een Pyr. Ben blij dat baasje en vrouwtje in dit geval voor “ja” hebben gekozen!!

Het is ook leuk om te zien hoe die mensen ons na verloop van tijd gaan zoeken als wij allemaal weer op ons eigen strategische plekje zijn gaan liggen. Waar zijn nu ineens al die kalven gebleven? En wat zijn ze rustig! Als bij toverslag staan we dan ineens weer met z’n allen voor hun neus want we verstaan heus wel wat er gezegd wordt, hoor!

Wij zijn allemaal hetzelfde opgevoed en dus zeer aanhankelijk tegenover mensen en vooral als we ze graag mogen. Caitlin heeft haar act uitgebreid met kusjes geven maar kan mensen ook niet bekijken als zij ze niet aardig vindt. Caldo is al wat ouder (bejaard!) en rustiger en komt op zijn eigen bedaarde, beleefde manier gedag zeggen en deponeert dan heel rustig zijn meer dan imposante achterwerk op de bank en of hij dan de mensen van de bank afduwt, dat maakt hem echt niet uit.

Onze charmeur Caronne gaat naar hen toe terwijl zijn achterwerk er haast afvalt van het kwispelen wat steevast de vraag oplevert; “slaat hij nu nooit iets van de tafel af met zijn staart??” Tot voor kort hebben we altijd “nee” kunnen zeggen totdat hij 1 minuut nadat deze vraag gesteld werd door de visite ineens een glas van tafel af knalde. Ik schaamde me dood voor “mijn Lover” maar als ik dan weer zie hoe hij ze volledig inpakt met zijn gedrag en die smeltende ogen van hem dan krijg ik weer helemaal vlinders in mijn buik. Hij gaat trouwens nooit op de bank zitten bij mensen die hij niet kent; dat doet hij alleen af en toe bij baasje of vrouwtje.

5 december 2007

Sinterklaas is het vandaag; ten minste als ik de minivrouwtjes Kaydee en Zoe en minibaasje Jamie mag geloven. Ze denken dat ze allemaal cadeautjes van die man te krijgen en dat die cadeautjes worden ingepakt door ene Zware Piet. En al ben ik een hond; ik weet dat dat niet waar is en ik zal je vertellen waarom. Verleden week kwam vrouwtje thuis met allemaal tassen dus ik spring direct enthousiast op haar af want meestal zit daar ook wat lekkers in voor mij. “Nee, Lies, niets voor jou dit keer, dat zijn cadeautjes voor de kindjes”. Maar ik wil haar niet geloven en steek mijn neus eens in een tas. Nee, inderdaad niets, een beetje teleurgesteld inspecteer ik de tweede tas en steek mijn neus er eens extra diep in: OUHH, HA, HA, HA,!! Wat is dat nou toch?! Er zit een 1 of ander monster in die tas en helemaal geen lekkers!

Vrouwtje ligt dubbel van het lachen als ik met 4 benen tegelijkertijd een sprong naar achteren neem om vervolgens weer naar voren te springen en te blaffen naar dat monster in de tas die ondertussen…… een liedje aan het zingen is??? Waarom lacht ze nou; de situatie is zeer ernstig met zo’n levensgevaarlijk monster! Ik posteer mij tussen vrouwtje en de tas en blijf uitdagend blaffen naar diegene die zich verborgen heeft in die tas; ik zal mijn vrouwtje beschermen, hoe dan ook!

Maar dan hoor ik iets bekends uit de tas komen: “If you’re happy and you know it and you really want to show it, if you’re happy and you know it, squeeze my hand”. He, dat liedje ken ik; Cait heeft zo’n pop (was eerst van Kaydee totdat zij hem te pakken kreeg); die pop leert honden en kinderen waar de handjes, voetjes, enz. zitten.  Cait heeft altijd grote lol met die pop want hij gaat zingen op het moment dat ze hem een duwtje met haar neus geeft. Aangezien Cait nog niet zo slim is als Kaydee en haar neus iedere keer overal tegenaan duwt behalve waar de pop om vraagt, blijft de pop zingen; gek word je ervan! En nu heeft vrouwtje er weer 1 meegenomen; niet zo slim als je het mij vraagt.

En hoe ik zeker weet dat niet Zwarte Piet die cadeautjes heeft ingepakt dat komt omdat ik zelf vrouwtje meegeholpen heb met inpakken. Vrouwtje ging vandaag op de grond zitten met al die tassen, rollen papier en plakband dus ik ging even helpen. Eerst maar even het plakband weer opgeborgen; vrouwtje volledig in paniek want ze had maar 2 rolletjes en vanavond is het “heilig avondje” of zoiets. Na enig zoekwerk, komen de rolletjes onder de bank vandaan.

Daarna rolt ze het papier uit en ik denk dat het de bedoeling is dat ik daar op ga liggen dus dat doe ik dan maar ook. Ik proef gelijk even of het te eten is door mijn tong erlangs te halen. “Lekker Lies”, zegt vrouwtje “kan ik weer een nieuw stuk knippen en ik heb nog maar zo weinig tijd”. Nou, dan help ik toch even en ik kwak mijn poot op het nieuwe stuk papier wat vrouwtje aan het uitrollen is. “Schrrrr”, het scheurt finaal door midden; ook niet meer bruikbaar. “Lies, je kan maar beter even op je plaats gaan liggen nu”, klinkt het lichtelijk geïrriteerd. Nou, ik ga maar want dit toontje gaat meestal vooraf aan een “Celice!!!” en zo interessant vind ik dat inpakken nu ook weer niet.

8 december 2007

Nou moe, wat me nu overkomen is vandaag! Baasje en Vrouwtje waren erg vroeg op en de speciale tas werd klaar gemaakt. Ik weet wat er dan gaande is; we gaan naar show en dat vind ik geweldig! Ik hou ervan mezelf te showen en, het aller belangrijkste voor mij, ik krijg dan altijd lekkere hapjes! En nu net loopt de baas de deur uit met Caronne maar zonder Caldo en mij. “Nee Lies, jij moet op het kindje passen”, zegt vrouwtje nog terwijl ze ons allebei een kauwstaaf geeft. “Tsuhh, kindje passen; neem jezelf in de maling! Dat “kindje” is bijna 2 meter lang, daar hoef ik echt niet op te passen, hoor! Zeg dan gewoon dat je boos bent omdat ik weer je boterham heb gepikt terwijl je naar de keuken ging. En goed beschouwd, was dat niet eens mijn schuld; je weet dat ik eten niet kan weerstaan en dan laat jij je boterham staan, precies onder mijn neus!

Nou, dit wordt dus een lange, vervelende dag; Caldo doet niets anders als slapen, mijn “partner in crime” logeert bij Oma en het “kindje” slaapt ook graag uit. Ik ga maar eens mijn kluif opeten en ook slapen. Als ze dan weer thuiskomen, ga ik ze eens flink negeren; wat denken ze wel; mij thuislaten terwijl ze naar show gaan!

Ik word wakker van het geluid van de auto; ze zijn weer thuis; Joeppie!! Oh nee, zou ze negeren, da’s waar ook. Ik zet mijn meest arrogante gezicht op en draai mijn hoofd weg op het moment dat ze binnenkomen. “Lies, Liessie”? Ja, ja, nu beginnen we te slijmen, hè; daar had je vanmorgen aan moeten denken toen je me achterliet. “Lies, lekkers”, even doe ik nog een poging om mezelf in te houden maar wordt nu toch wel nieuwsgierig wat voor lekkers ze dan wel meegenomen hebben. “Nee, laat ze het maar even goed voelen”, en ik doe net alsof ik slaap en dat het mij totaal niet interesseert dat ze thuisgekomen zijn. Stiekem gluur ik af en toe door mijn wimpers om te kijken hoe ze reageren. Maar dan hoor ik ineens: “Lekker hè, Caldo”! Dat doet de deur dicht!; die is nog erger met eten dan ik; als ik die zijn gang laat gaan, blijft er van al dat lekkers in no time weinig over. Ik vlieg naar de keuken, duw Caldo opzij en plant mijn achterwerk zo snel mogelijk op de grond als vrouwtje “zit” zegt; trots levert tenslotte geen lekkers op, hè?

Baasje en vrouwtje zijn aan het praten en ik vang op dat ik niet mee mocht naar de show omdat ik “in mijn periode zit” net als Cait. Maar alleen voor mij schijnt het dit keer een heel speciale periode te worden; ben benieuwd waarom! Even later ben ik al lang vergeten dat ik “boos” ben want dan lig ik languit op de bank bij mijn baasje, mijn buikje vol met lekkers.

 

9 december 2007

Tsjonge, jonge, jonge! Ik ben loops maar mijn vrouwtje heeft blijkbaar de nesteldrang die daar bij hoort en heeft weer eens heel de boel overhoop gehaald. Die doet af en toe van die rare dingen en ze is daar al een paar weken geleden mee begonnen. En ik weet nog precies wanneer; na de dag waarop baasje en vrouwtje weer begonnen te lachen. Ze zijn heel lang ergens verdrietig over geweest; weet nu nog steeds niet precies waarom maar heb ze heel veel moeten troosten zoals ik dat alleen maar kan.

Maar op een avond zaten ze weer eens te praten en ze hadden het over mij; “zullen we wel of zullen we niet”. Ik snapte er allemaal niets van en ging eens even bij ze zitten. Baasje en vrouwtje worden steeds vrolijker tijdens het gesprek. Ik hoor woorden als: zouden we dit nog wel door laten gaan gezien de omstandigheden, juist nu moeten we het doen, positief, iets om naar uit te kijken, mijn naam, moeder, puppies……….PUPPIES!?!

“Ach, je bent zo’n schatje”, zegt vrouwtje terwijl ze mij tegen zich aantrekt. Ja, dat weet ik ook wel maar PUPPIES!!!???? Ik denk er eens even over na, ben al volwassen genoeg en wist dat er al heel lang plannen waren voor een nestje want baasje en vrouwtje willen dolgraag puppies van mij. Okay, als dat mee kan helpen om ze weer blij kan maken; mij best! De avond eindigt vrolijk en met een heerlijk gevoel ga ik slapen; baasje en vrouwtje zijn weer blij en ik heb daar blijkbaar aan meegeholpen.

Maar de dag daarna begon het dus; vrouwtje heeft weer energie voor tien en het begon met de vloer die ze al zo lang zo verschrikkelijk lelijk vindt. Ze mompelde iets over: “mijn geduld is nu echt op” en “kan ik me direct lekker af reageren” en voila; binnen een dag was de houten vloer eruit gesloopt. Het kindje van 2 meter lang heeft even meegeholpen maar verdween al snel weer naar zijn computer. Baasje vond het geloof ik wel grappig toen hij thuis kwam want hij lachte en gaf veel kusjes aan mijn vrouwtje. Sinds die tijd hebben we een plavuizen vloer maar staat ook heel de hal vol met nieuwe plavuizen die staan te wachten totdat baasje eens tijd heeft om die te leggen.

2 weken daarna gingen baasje en vrouwtje naar iets wat ze een bouwmarkt noemen; niet echt interessant als je het mij vraagt want ik heb alles eens flink besnuffeld toen ze thuiskwamen en er zaten geen lekkere dingen bij zoals altijd wel het geval is als ze naar de supermarkt gaan. Er staat ook hekwerk bij, humm, zou dat komen omdat Cait en ik, via een tafeltje, weer over de dubbele omheining gesprongen zijn van de week? Nou ja, maakt ook niet uit; ook hier vinden wij samen wel weer een oplossing voor.

De volgende dag (op zondag!!) krijgt ze weer ineens zo’n bui en ze wil dat baasje meehelpt. Oeps, ze beginnen eerst over het nieuwe hekwerk in de tuin. Ik kijk eens naar buiten en denk:”dat gaat hem niet worden vandaag want het regent dat het giet”. Baasje ziet dat ook als DE ontsnappingsroute om niets te doen vandaag; hij heeft daarbij natuurlijk niet op vrouwtje gerekend die direct over de muren binnen begint. Baasje mompelt iets over: “druk op de zaak”en “graag een weekend vrij” waarop vrouwtje poeslief antwoordt: “zal ik ze dan maar bij de plavuizen in de gang zetten?” tot een beetje boos:“dan doe ik het toch zelf!” en hup, ze begint met meubels te slepen. En wat doet ze; ze sluit ons allemaal op aan 1 kant van de kamer! Da’s lekker zeg, kunnen we niet bij de keuken om te kijken of er misschien wel iets op het aanrecht is blijven liggen. Ze zet wel de pui voor ons open, dat doet ze dan weer wel. Baasje besluit toch maar (onder protest) vrouwtje te helpen en er is dus weinig aandacht voor ons.

Cait en ik besluiten de tuin in te gaan ondanks de stromende regen; wij hebben daar toch weinig van, buitenratten als we zijn. Uit wraak graven we een diep gat, zo onze eigen modderpoel creërend waar we met zijn tweeën heerlijk in gaan zitten. Zo en nu naar binnen, dwars door de gordijnen heen en kijken wat ze dan zegt.

In de 1 e instantie heeft ze het niet eens in de gaten want ze staat de muren te verven (zonde dat we daar niet langs kunnen; was nog leuker geweest) maar baasje, al niet echt in een goed humeur door de gedwongen werkzaamheden, wel. “Celice en Caitlin!!!! Oei, foute, foute boel want hij noemt onze namen alleen maar voluit als hij errug boos is. “Nou, laat die honden toch met rust, ze zijn alleen maar aan het spelen”, zegt het vrouwtje terwijl ze bezig blijft met verven. “Spelen? Heb je gezien hoe ze eruit zien?” Terwijl vrouwtje omdraait, zet ik onmiddellijk mijn meest onschuldige, smeltende blik op en geef Cait een por zodat zij hetzelfde doet. Ze kijkt om en……barst in lachen uit als ze ziet dat we ineens in een soort van Newfoundlanders veranderd zijn. “Heb je gezien hoe de gordijnen en de vloer eruit zien?” Als antwoord krijgt de baas: “de wasmachine is er goed voor en die vloer hebben we ook niet meer nodig” en daarmee is voor haar de kous af.

’s Avonds hebben weer mooie lichte muren en van al onze zorgvuldig opgespaarde modder- en andere niet gedefinieerde vlekken op de muren is niets meer te zien. “Morgen ga ik het behang er af halen”, zegt vrouwtje; nou dat moet ik eerst nog wel eens zien want de kamer is intussen weer keurig opgeruimd.

Maar die vreemde, actieve bui blijft toch de volgende dag aanhouden en vrouwtje komt thuis met een apparaat; om behang af te stomen, geloof ik. Wat heeft dat mens toch!??! Cait wordt in de bench gestopt want die heeft haar oren vandaag weer eens op “uit” staan en luistert voor geen meter. Ik kijk het eens even aan en zie de keurig opgeruimde kamer weer veranderen in een grote bende. Aandacht voor mij heeft ze niet en ik maak daar weer dankbaar gebruik van door een paar koekjes te snaaien. Moet je ze ook maar niet op het tafeltje laten staan, hè? Daarna probeer ik op mijn manier mee te helpen en ik sleep eens even wat met stukken behang maar het smaakt vies, joh! Zeker na die lekkere koekjes…….

’s Middags komt het kindje thuis. “Wat ben je nu weer aan het doen?”. “Heb je dat ding zelf gehaald”, vraagt hij ongelovig. Ja, waarom niet. “Zo, da’s zwaar man”, zegt het kindje. Even blijft hij met diezelfde ongelovige blik kijken hoe vrouwtje bezig is met een 1 of ander mes en de stomer om dat *#*@ (zegt vrouwtje) behang eraf te peuteren om vervolgens subiet naar boven te vertrekken, met de opmerking: “Da’s toch geen werk voor vrouwen”. Oh, wat een domme, domme opmerking; vrouwtje kennende, gaat hij daar spijt van krijgen. En ja hoor: ze maakt direct gebruik van deze ouderwetse opvatting van het kindje die toch zeer modern is opgevoed. “He Macho, zou jij even die eerste laag van die muur af willen halen, het gaat echt heel gemakkelijk”.

Morrend begint hij aan de muur daarbij een speaker van het surroundsysteem van de muur afrukkend. Ohhhhh, zelfs als hond weet ik dat baasje daar niet blij mee zal zijn! Ik wil hem nog voor kindje pakken maar het gaat zo snel en dan is de speaker al verdwenen onder een berg afgetrokken behang want het kindje houdt niet van tussendoor opruimen (hij houdt trouwens helemaal niet van opruimen als ik vrouwtje mag geloven). Een tijdje later komt de speaker weer tevoorschijn, volgeplakt met behang en opgeloste lijm; Oeps, dit moet echt schoongemaakt worden voordat Baasje thuiskomt en ziet wat er met zijn“heilige” muzieksysteem is gebeurd. Gelukkig heeft baasje gebeld dat hij wat later is dus vrouwtje heeft tijd genoeg om de boel weer schoon te maken voordat baasje erachter komt.

Als baasje thuiskomt, zit vrouwtje net een kopje koffie te drinken. “Wat is er te eten?” “Bob de Bouwer had geen tijd; dus frituur”, antwoordt kindje. Bob de Bouwer? Wie is dat nu weer; toch niet weer een nieuwe pup, hè?! Dat kan ik er echt niet bijhebben terwijl ik nog met de opvoeding van die draak bezig ben! Maar gelukkig; dit blijkt de andere naam van vrouwtje te zijn, zal wel net zo iets zijn als “Alta Colina’s Den Dama”, een boomnaam noemen ze dat, geloof ik.

Als vrouwtje weer opstaat om verder te gaan, blijven wij natuurlijk met z’n allen heerlijk op de bank zitten/liggen. “Hou jij het ook zo voor gezien?”,vraagt baasje. “Nee, dit moet vanavond af want die stomer moet morgen weer terug”. En dus worden we met z’n allen van de bank afgegooid omdat mevrouw het zo nodig af moet hebben die avond. We schamen ons nu wel een beetje en beginnen toch mee te helpen al was het alleen maar zodat we dadelijk in ieder geval nog even rustig op de bank kunnen zitten voordat we gaan slapen.

Hierna bleef het gelukkig een tijdje rustig en had ze weer volop aandacht voor ons. Maar nu is het dan dus 9 december en het kriebelt weer bij haar. Het is droog dus het baasje, het kindje en de tuin moeten eraan geloven. Wij mogen niet buiten in de tuin want het complete hekwerk voor is ineens verdwenen. Verlangend staan Caronne en ik met onze poten op de keukendeur te kijken naar de wijde wereld maar niemand geeft ons natuurlijk een kans om die in te trekken; kinderachtig hoor! Vrouwtje is met de keuken bezig en wil ook niet spelen. Nou dan ga ik maar op mijn favoriete plekje liggen op de bank.

Af en toe ga ik eens kijken of het daarbuiten allemaal nog wel goed gaat en of ze niet per ongeluk de deur open hebben laten staan natuurlijk. Maar ik heb pech, ze letten vandaag allemaal erg goed op. He, kindje is bezig met de kerstverlichting van de tuin; dat is leuk; ben benieuwd wat Cait daarmee gaat doen als ze weer thuis is. Dit is voor haar nieuw, al die honderden lichtjes in de tuin. Ik ben er inmiddels al aan gewend maar Cait ziet ze misschien liever op een andere plek en zal het op haar manier wel gaan “indelen”, denk ik. Wat ik wel een beetje jammer vind, is dat ik de wijde wereld zie verdwijnen achter een nog hoger hek en bomen. Nou, dat is dus saaie dag nr.2 op een rij; ik ga wel slapen……

      

10 december 2007

Nu heb ik er zat van! Ik voel me niet zo lekker, Caldo is erg opdringerig waar ik helemaal niet van gediend ben, heb een raar kriebelend gevoel in mijn buik en dit alles bij elkaar maakt dat ik het liefst de hele dag lekker bij mijn vrouwtje op de bank wil kroelen zodat ik mij wat beter voel. Maar na een half uurtje zei ze al: “kom Lies, vrouwtje moet verder”. En wat denk je; ze gaat de keuken schilderen!!! Er zit niets anders op dan maar bij haar in de keuken te gaan liggen want ik ben het liefst bij haar maar dat is, geloof ik, niet de bedoeling. “Nee Lies, ga maar plaats”. Ik sla mijn poot naar haar uit zoals ik altijd doe om haar te over te halen om mij aandacht te geven. En echt per ongeluk komt mijn poot met een flinke klap op de bak met dat witte spul wat ze op de deuren aan het smeren is. “Celice, wegwezen nu!!!” “Poeh, een beetje minder kan ook wel”, denk ik en uit nijd gooi ik mijn staart eens stevig in het wiel, lekker tegen het kastje aan want daar mocht ik net ook al niet langs. “CELICE, PLAATS!!!” Nou moe, nu is ze echt boos op me en dat gebeurt niet vaak; verdrietig loop ik weg.

Maar na even kom ik al weer terug om sorry te zeggen want zo heb ik het echt niet bedoeld maar vrouwtje is druk bezig om de haren van het deurtje af te halen en hé, witte pootafdrukken op de grond: hoe komen die daar nu? Nou zeg, het zit ook aan mijn poot! Ook Vrouwtje heeft blijkbaar al weer spijt van haar grote mond want ze roept: “Lies, kom eens?” En al kwispelend kom ik haar tegemoet, blij dat ze niet boos meer is op mij. Met een doekje maakt ze mijn poot schoon, geeft me een lekkere kroel en oh, heerlijk, een groot stuk gedroogd pens. De mannen zijn maar wat blij dat ik weer eens iets uitgehaald heb want ook die krijgen nu natuurlijk een lekker stuk pens.

De keukeningang wordt gebarricadeerd met een paar eetstoelen dus daar kan ik niet meer bij. “Wil je anders in de tuin spelen, Lies?” Jaaaaaa, dat wil ik wel en de pui is nog niet open of ik vlieg naar voren, eens even de stevigheid van het nieuwe hek testend door er in volle vaart tegen aan te knallen. Op deze manier ben ik in mijn jonge jaren ook al eens ontsnapt dus nog maar eens een keer proberen. Oef!; dit keer heeft baasje wel een heel stevig hek neergezet en hoog!!! Het tafeltje is weggehaald, trouwens alles wat eventueel bruikbaar is als klimmateriaal; schiet niet op. Maar even overleggen met Cait wat we daar aan gaan doen als ze weer terug is, die heeft altijd hele, goede ideeën. Ik speel eens even met Caldo maar die heeft alleen maar belangstelling voor mijn achterste dus die wordt algauw naar binnen gehaald door vrouwtje. Man nummer 2 komt de tuin in en die is tenminste wat galanter; die wil ook nog met mij spelen en de tuin bewaken i.p.v. constant onder mijn staart te snuffelen.

Aan het eind van de dag vallen we allemaal (behalve Caldo) tevreden in slaap; tenminste dat proberen we. Caldo houdt heel de boel wakker door gepiep en gejank, volgens baasje en vrouwtje “omdat hij weet wat het is en er al ervaring mee heeft”. Ja maar, wat is dat dan wat hij weet en wat Caronne en ik niet weten???; Hij blijft ook maar grommen onder de deur door als mijn Lover in de buurt komt; niet echt aardig als je het mij vraagt want Caronne doet niets.

12 december 2007

Ik zit op mijn negende dag. Caldo is inmiddels uit logeren omdat baasje en vrouwtje bang waren dat hij zich aan mij “zou vergrijpen” in een onbewaakt ogenblik; zo verliefd is hij op mij. En dat is niet de bedoeling; het is de bedoeling dat ik pupjes van adel krijg van Prins Peyrac, mijn jeugd- en grote liefde vanaf het eerste moment dat ik hem zag. Moet ook zeggen dat de kriebeltjes in mijn buik steeds heviger worden, elke keer dat ik hem zie.

                    

Uren hebben we vandaag buiten gespeeld, gedanst, uitgedaagd, gekroeld en het mooiste: ik krijg al zijn lekkers want hij is blijkbaar aan de lijn. Wat ik wel een beetje gênant vind, is al die mannen die iedere keer staan te kijken. Caronne en ik houden ze ook wel in de gaten, hoor want ze slopen echt alles. Ze hoeven echt niet te denken dat ze ook maar 1 steen uit onze tuin kunnen halen!

’s Avonds lig ik na het eten heerlijk op de bank want bij ons thuis is de regel: uitlaten, eten, slapen en geen gedonderjaag meer. Mijn buikje zit overvol want naast mijn eigen eten (wat trouwens niet al te veel was want vrouwtje heeft blijkbaar in de gaten dat ik “iets” meer krijg dan anders), heeft mijn Lover ook nog eens vlees aan mij gegeven. Caronne ligt in de hal want die is onvermoeibaar in zijn versierpogingen en “blijft aan de gang” volgens baasje en vrouwtje. Eten doet hij nog steeds niet; hij leeft schijnbaar van de liefde op dit moment.

13 december 2007

Ik zit op mijn tiende dag vandaag en deze dag heeft hetzelfde scenario als gisteren; wulps draai ik met mijn achterwerk om Caronne te verleiden maar als puntje bij paaltje komt, vind ik het toch wel een beetje eng. Heb ook het gevoel dat de tijd nog niet echt daar is; waarom weet ik niet. Wordt ook steeds nukkiger van al dat “publiek” voor de tuin. ’s Avonds komt Peggy; eerst maar eens kijken waar ze voor komt want soms heeft ze van die gemene prikken bij zich of van die pillen waarvan je ineens een grote boodschap moet doen. Maar dit keer dus niet; schijnt dat vrouwtje een beetje zenuwachtig is en “het niet vertrouwd”

        

Caronne en ik gaan de tuin weer in waar de kerstlichtjes (i.p.v. kaarsjes, aangeraden door een maffe vriendin heb ik begrepen) romantisch aanstaan. Ik ben nog steeds niet van plan om toe te geven omdat mijn gevoel gewoon nog “nee” zegt. Peggy denkt ook dat ik er nog niet aan toe ben en het schijnt dat we morgen naar de dierenarts gaan voor iets.

14 december 2007

Ik zit op mijn elfde dag. ’s Morgens weer lekker gespeeld in de tuin (alleen die vervelende stratenmakers gaan mij nu toch echt storen!) En wat we daarna meemaakten; vrouwtje heeft er een heel verhaal over geschreven; lees maar eens. Wat niet in het verhaal stond was dat ik 49,5 kilo schoon aan de haak weeg. Tja, wat kan ik daarvan zeggen, ik ben nu eenmaal een Big Mamma maar volgens een keurmeester de ideale fokteef met lange, brede lendenen, waar die dan ook mogen zitten……

      

Toen we terugkwamen, hebben we het toch maar weer een keer geprobeerd (voor de deur!) maar vrouwtje vond het welletjes zo. Ze had het over “krachten sparen voor morgen” of zo? Vrouwtje en ik hebben nog wel lekker even gedold toen we binnen waren want ze had weer zo’n gekke lachbui waar ik altijd heel blij van word.  Ze was ‘s avonds ook een beetje afwezig dus daar heb ik direct gebruik van gemaakt door onmiddellijk het eten van Caronne op te eten en een stukje Lasagne wat op het aanrecht stond.

15 december 2007

Ik zit op mijn twaalfde dag en vandaag was dus inderdaad DE GROTE DAG. Baasje en vrouwtje zijn helemaal in de wolken. Vrouwtje was allemaal foto’s aan het maken nadat ze mij verzekerd had er discreet mee om te gaan en zeker GEEN edele delen op het Internet te zetten. Moet zeggen dat ze zich daar keurig aan gehouden heeft.

         

Terwijl wij nog heerlijk naspelen in de tuin, is baasje eindelijk begonnen met de plavuizen te leggen in de “kinderkamer”. Mooi hoor, de kleur past heel goed bij mijn vacht.

’s Avonds lig ik op de bank en het kriebelt erg in mijn buik, ik bijt maar eens een paar keer zachtjes. Daarna krul ik mijn lendenen op; waarom ik dat nu ineens doe, weet ik ook niet. Tevreden val ik in slaap

16 december 2007

Ik zit op mijn dertiende dag en wat een leuke en drukke dag vandaag. Caronne en ik ’s morgens de tuin weer in en vrouwtje en baasje zijn aan het werk. De keukendeur open want ze willen ons in de gaten houden; waarom weet ik niet want we doen “HET” toch wel als we willen.

Wat vrouwtje vergeten was te vertellen, is dat we bezoek krijgen vandaag. En net als we “HET” aan het doen zijn, krijgen we visite. Oh, we zien er alle twee niet uit, nat en zwart in onze nek en hals en helemaal verhit van “HET”. Vrouwtje zegt:” ja, zo kunnen ze er dus ook uitzien”, en maakt er een grapje van maar ik schaam me dood; heb wel een reputatie van “Showgirl” hoog te houden, dacht ik zo.

Een tijdje later haalt vrouwtje mij naar binnen en probeert mij af te drogen met een baddoek. Maar nu ik niet meer met “HET”bezig ben, zie ik pas echt wie er zijn; dat zijn die pupkopers van een paar weken geleden die ik zo aardig vond. Ik sleep de baddoek op mijn rug mee, neem een aanloop en spring zo bij hun op de bank. Lachend word ik verwelkomd en ik nestel mij eens even stevig tussen hen in, mijn hoofd op de schoot van die aardige mevrouw. Genietend laat ik mij alle kroelen welgevallen en ze vinden het niet eens erg dat ik zo vies ben; dat is pas echte dierenliefde!

          

Caronne komt ook binnen en hij is bijna net zo smerig als ik; niet in showconditie in ieder geval. Maar ook hij herkent ze, zijn achterwerk valt er haast weer af als hij naar ze toegaat. Zijn mooie ogen staan op “sluimerstand”, zoals vrouwtje het altijd noemt en hij gaat lekker bij hun zitten en even later aan hun voeten liggen. Gezellig even kletsen, een kopje koffie, een kopje soep en dan gaan ze weer; lekker wandelen; dat kind van mij boft maar als ze bij hun terechtkomt.

17 december 2007

Ik zit op mijn veertiende dag en de kriebels in mij buik worden wat minder maar toch is “HET” weer gebeurd vandaag. We spelen voor de rest van de dag met elkaar maar “HET” is er niet meer bij; vind het ook wel genoeg zo en ik ben moe; ik wil slapen. Ik klim bij vrouwtje op de bank en zo liggen we een hele tijd te kroelen, heerlijk! Caronne vindt het blijkbaar ook genoeg want ik hoor hem voor het eerst sinds dagen weer eten en daarna hoor ik alleen nog maar gesnurk uit de hal komen. Zelfs het vrouwtje is moe en valt als een blok in slaap terwijl we samen op de bank liggen.

Vraag me af wanneer Caldo en Cait weer thuiskomen want ik mis ze toch wel. “Morgen of overmorgen”, heeft vrouwtje beloofd en daar vertrouw ik dan maar op. Mijn ogen worden zwaar, ik gluur door mijn wimpers en kijk nog eens naar mijn slapende vrouwtje die heel even slaperig teruggluurt om daarna zelf in een diepe, tevreden slaap te vallen.

Na een uurtje word ik wakker omdat het kindje thuis komt. Sssst, vrouwtje slaapt. Even later komt baasje thuis en ook hij laat haar lekker slapen en maakt zijn eigen eten klaar. Ik snuffel eens even aan vrouwtje en geef haar een paar kusjes (zij is de enige die dat van mij krijgt en ook nog maar sinds kort) maar ze wordt maar even half wakker, praat even met de baas en valt weer in slaap zonder te eten. Dan klim ik maar lekker bij baasje op de bank: “vrouwtje is moe, hè?, laat haar maar even slapen”. Ik ben schijnbaar heeeel rustgevend op dit moment want ook baasje valt in slaap. ’s Avonds nog even uit en vrouwtje ligt nog steeds te slapen; wordt volgens mij ook niet wakker meer voor morgen………

19 december 2007

Vandaag was een zeer vermoeiende dag want we zijn allemaal weer thuis. Caldo is vanmiddag weer opgehaald door vrouwtje en ik wilde hem eens even vriendelijk begroeten maar waar zijn manieren gebleven; ik weet het niet! Hij dook onmiddellijk weer onder mijn staart en met dat zware lijf boven op mij. Nadat hij in een half uur mij al 6x lastig gevallen had, was vrouwtje hem meer dan zat en nu ligt hij in de bench: eigen schuld!

’s Avonds gingen baasje en vrouwtje Caitlin ophalen bij Oma Corry; mij thuislatend met weer die slappe smoes: “kindje passen”. Nou, en toen kwam “kabouter Plop” (zo noemt vrouwtje haar wel eens) thuis hoor; wat een kapsones heeft die ineens zeg! Zal ze wel overgenomen hebben van die opportunistische, dominante Beagle die tegenwoordig bij Oma woont. Hier ga ik direct korte metten mee maken; ik spring bovenop haar en vloer haar direct; ik ben de baas in huis, in ieder geval van de roedel, en niemand anders!

Caitlin neemt een aanloop en springt met een “gofferd” op de bank en begint uitdagend te springen. “Ohhhh, dat mag helemaal niet; je moet voorzichtig zijn anders word je eraf gestuurd. “Caitlin!!” Mooi zo, vrouwtje zegt er ook wat van. Maar die brutale snotneus doet net of ze doof is en blijft zitten. Ik stap voorzichtig op de bank, pak, iets minder voorzichtig “Kabouter Plop” in haar nekvel en sleur haar er zo vanaf, wegwezen jij!

En wat doet die Lellebel? Ze gaat haar nood klagen bij mijn Lover, al slijmend doet ze haar staart weer opzij en ik ruik dat mevrouw nog steeds zeer kwistig omgaat met haar “parfum”. Ja, wacht eens even, dit is mijn man, niet die van haar en ik spring bovenop die twee, grauw Caronne naar zijn plaats en pak haar nog eens stevig over haar neus; wie niet luisteren wil, moet maar voelen! Cait vlucht de bench in en ik blaf haar nog even toe dat ze zelf maar een man moet zoeken; Caronne is van mij! Baasje doet de deur van de bench dicht en vanaf dat moment keert de rust weer terug in huis.

22 december 2007

Vandaag wordt er weer gewerkt aan de kinderkamer en zoals ik al dacht; Caitlin zorgt direct weer voor problemen door haar hoofd in een grote kuip met tegellijm te steken; wat kan zij toch af en toe dom zijn; prototype van een“dom blondje”, zeg ik altijd maar! Vrouwtje is er als de kippen bij om het er af te halen want volgens baasje gaat dat er nooit meer uit als het opgedroogd is. Een uurtje later loopt ze met het kerststuk te slepen, als vrouwtje het in de gaten heeft, is de kerstman die erin zat al onthoofd en Cait kauwt heerlijk op de baard. Nou ja, dat laatste is niet zo heel erg want wat heb je aan een baard als je toch geen hoofd meer hebt?

En Cait heeft precies gedaan wat ik al gedacht had; de kerstverlichting in de tuin is gereduceerd tot 2 bomen minder. Ik had haar nog zo gewaarschuwd dat ze daar niet in de buurt mocht komen! Even denk ik met weemoed aan mijn eigen pubertijd waarbij ik de kerstboom met lichtjes en al uitgroef maar klaar; ik ben nu volwassen en dan doe je zulke dingen niet meer. Het is nu mijn taak om met de opvoeding van dit monster mee te helpen anders gaan baasje en vrouwtje het nooit redden.

Baasje en vrouwtje hebben van die netten met allemaal lichtjes die je over struiken en boompjes kan doen; heel mooi vind ik maar natuurlijk heeft dat domme blondje weer niet uitgekeken waar ze liep (ze had het weer te druk met spelen met MIJN lover!) en heeft de 1e verlichting in de tuin er al weer uit gesloopt. Vrouwtje en ik waren daar al niet echt blij mee maar nu net kwam ze weer binnen als een lichtgevende engel, vol met lichtjes en het verlengsnoer achter zich aanslepend. Vol verbazing hebben we eerst even staan te kijken naar deze wel heel bijzondere kerst(b)engel totdat vrouwtje bij haar positieven kwam, de stekker uit het stopcontact haalde en Cait bevrijdde van het net. Nu ligt ze weer binnen; eigen schuld, dikke bult!

25 december 2007

Het is Kerstmis vandaag; vind ik altijd een erg leuke dag want dan krijg ik altijd lekkers en iedereen is er dan altijd: alle grote bazen en vrouwtjes en de mini’s. Vooral die mini’s vind ik errug lief; ze zijn nog niet zo slim en laten nogal eens wat lekkers ergens liggen en ik ben dan natuurlijk precies waar dat “ergens”  is op het moment dat niemand kijkt. En vandaag is het helemaal een geweldige dag want we gaan naar Oma Nieuwenhuizen en dat betekent altijd HEEL VEEL lekkers want die heeft nog steeds niet in de gaten hoe slim en vooral hoe groot ik ben!

Als ik binnen kom, ruik ik al de lekkere dingen die klaar staan op de hoge tafel; “zodat ik er niet bij kan”, volgens Oma. “Oma, Oma, Oma, vrouwtje had je nog zo gewaarschuwd!” en hup, ik heb al een stuk Mokkataart te pakken; heerlijk! “Zet het dan zo hoog weg dat ze er niet bij kan”, zegt vrouwtje en zij neemt aan dat dit dan ook gebeurd en let verder niet meer op waar het neergezet wordt . Ik doe net of het mij niet meer interesseert maar zie vanuit mijn ooghoeken dat Oma alles op het aanrecht zet “want daar kan ik zeker niet bij volgens haar”…..

Omdat ik weet dat ze allemaal voor eventjes gefocust zijn op het eten en of het wel veilig staat, verleg ik mijn aandacht naar de mini’s; ook die staan altijd garant voor wat lekkers. Alleen met de kleinste mini, Zoe, gaat het altijd wat minder soepel; die is zelf ook gek op eten en let altijd heel goed op. Als ze zelf klaar is met eten dan krijgen wel altijd een stukje van haar maar zolang ze zelf aan het eten is, dan is het altijd oppassen geblazen! Ik volg een tijdje Kaydee totdat ze wat op het tafeltje laat liggen en als niemand oplet: bingo; lekkers nummer 2 is van mij! Cait kijkt ondertussen nieuwsgierig toe. Ja, kijk jij maar eens goed naar hoe de meester(es) dit allemaal doet; kan je nog heel wat van leren!

Terwijl ik gadegeslagen word door Cait, vul ik zo hier en daar mijn buikje. Dan denkt Cait dat ze het ook wel kan en gaat op pad. En wie kiest ze uit? Precies, de kleinste mini of te wel “Bulldozer Bollibob” die net een lekker koekje heeft gekregen. Cait doet een poging om dat heerlijke koekje uit haar handjes te halen en “Kledder”!! daar heeft ze er al 1 te pakken; “Nee weg, is mijn!!” Bollibob is niet zo moeilijk en al helemaal niet bang voor ons, ook al is ze maar 2 turven hoog.

Nu vind ik persoonlijk dat je er weinig van voelt van die kleine knuistjes maar het schrikeffect is groot, zeker de eerste keer; dat weet ik uit ervaring. Cait kijkt totaal verbijsterd naar Zoe; “wat doe jij nou, jij bent toch altijd zo lief voor mij?” Ze probeert Zoe een kusje te geven om het goed te maken maar daar is Zoe niet van gediend en “Kledder” nummer 2 is onderweg als Cait niet gauw maakt dat ze weg komt. Ik moet zeggen: ze leert snel en ze gaat vlug naar vrouwtje om haar nood te klagen. “Nee, Cait, luisteren naar de kindjes, het is niet van jou”.

Iedereen kijkt op dat moment wat Cait aan het doen is en dat is MIJN moment om tegen het aanrecht op te springen, een hap uit de slagroomtaart te nemen (want die had ik nog niet geprobeerd)  en eens even te proeven van de vers gemaakte knoflookboter die Opa altijd voor vrouwtje maakt. Sh*t, in mijn haast raak ik met mijn poot de andere schaaltjes en ze balanceren gevaarlijk op de rand van het aanrecht. “Celice!!!!” “Ach, die hond doet niets”, zegt die naïeve schat van een Oma: “ze kan er niet eens bij”. Maar baasje gooit mijn droom, van al dat lekkers wat ik nog eventueel van het aanrecht had kunnen snaaien, aan diggelen. “Ma, als die hond nu een kop boven je uitsteekt als ze op haar achterpoten staat, denk je dan nog werkelijk dat ze er niet bij kan?” en weg zijn alle lekkere dingen van het aanrecht; bedankt baas!

De rest van de dag krijg ik de kans niet meer om wat lekkers binnen te halen ondanks dat ik voor mijn opleiding “Snaaier” (op de privé-school van Beagle Chelsey) Cum Laude ben afgestudeerd. We krijgen alleen maar van die smakeloze hondenkoekjes maar ja, ik heb zoooooooo’n honger dus die eet ik ook maar op.

Tijdens de voorbereidingen van het eten worden we allemaal de tuin ingestuurd en zien, al likkebaardend door het raam, schotels met heerlijk vlees verschijnen op diezelfde tafel waar ik vanmorgen nog die heerlijke Mokkataart vandaan had. Er worden tafels bijgezet en ook daarop verschijnen de heerlijkste dingen; op zulke momenten zou ik toch echt mens willen zijn (zou waarschijnlijk wel bij 1 of andere afslankclub zitten met mijn eetpatroon, denk ik). Op het moment dat ze gaan eten, mogen we weer met z’n allen naar binnen. Maar ja, daar heb je weinig aan, hè? Ze zitten met zijn allen rond die tafels en denk maar niet dat je ook maar enigszins in de buurt van al dat vlees kan komen; kinderachtig hoor!!

Caronne is gauw onder de tafel geschoten en ligt aan vrouwtjes voeten en als ik er bij kom is het: ”move Celice!”. Prins Peyrac mag er wel bij omdat hij “zich zooooo geweldig gedraaaagt”. Die ongelofelijke slijmbal; oneerlijk, dat is het! Vanaf dat moment houd ik nauwlettend in de gaten of er iets richting “slijmbal” gaat want dan laat ik natuurlijk wel even horen dat ik er ook nog ben en vooral: dat ik wat wil eten want ik heb weer zoooooooooo’n honger. Maar gelukkig, als ze klaar zijn met eten, maakt vrouwtje voor ons ook een paar stukjes vlees klaar.

Caronne komt onder de tafel vandaan en loopt met een grote boog om de oven heen wat natuurlijk direct het gesprek weer brengt op “Caronne en de Oven”. Schijnt dat hij bij Oma Nieuwenhuizen op visite is geweest toen hij 3 maanden oud was. Nu is Oma altijd een beetje vergeetachtig en die had dit keer de ovendeur open laten staan terwijl de oven zelf nog aanstond. Nu heb ik gehoord (uit zeeeer betrouwbare bron) dat Caronne vroeger ook niet zo slim was als dat hij zich nu voordoet. Enfin, ze komen binnen, iedereen zegt elkaar gedag, ze gaan zitten en op dat moment begint vrouwtje ineens te gillen en te wijzen naar Caronne(tje) die op dat moment met een grote rookpluim boven zijn hoofd de hoek omkomt. Had die dombo zijn hoofd in de oven gestoken!!! Schijnt dat baasje toen een glas limonade over zijn hoofd heen gekieperd heeft om zo de brand te blussen, nou vraag ik je?!

30 december 2007

Nou we hebben een aantal saaie dagen achter de rug; baasje en vrouwtje zijn iedere keer ziek en eigenlijk is dat al 2 weken aan de gang. Je zou haast zeggen dat zij zwanger zijn in plaats van “moi”. Toch zijn ze weer bezig met de kinderkamer dus we vermaken onszelf maar een beetje in de tuin met kijken en vooral luisteren naar de buurtkinderen. Ze maken op het moment heel veel herrie met iets wat ze vuurwerk noemen. Het geeft ook heel mooi licht en dat komt goed uit want de kerstverlichting in de tuin is inmiddels gereduceerd tot 4. Gelukkig kan Cait niet bij de verlichting op het dak anders was daar ook weinig van over gebleven.

Vaak komen de kinderen ook nog even kroelen bij ons aan het hek; zo lief! En wij vinden ze zooooo stoer; helemaal niet bang voor ons ondanks dat wij veel groter zijn. Er zijn ook minder lieve, grotere kindjes maar die komen niet bij ons uit de buurt vandaan; die proberen ons te laten schrikken door vuurwerk in de tuin te gooien maar dan hebben ze pech; wij zijn allemaal getraind op vuurwerk en nergens bang voor. Maar schrikken dat ze zelf doen, joh, als wij met zijn allen naar voren stormen om ze eens een lesje te leren!

31 december 2007

Vandaag weer gespeeld in de tuin en verschrikkelijk veel lol gehad met C2 en C4. We hebben er even een paar laten schrikken, van die pubers zoals vrouwtje ze noemt. Dat zijn jongens die net als kindje altijd met hun handen in hun zakken lopen, hun broek onder aan hun achterwerk hebben hangen en die niet weten dat je je voeten op moet tillen om snel vooruit te komen. En deze waren niet al te slim ook; ze gooide vuurwerk in de tuin terwijl wij met 3 man sterk daar ook waren. Volgens vrouwtje was het een machtig gezicht zoals wij met zijn drieën naar voren stormden en tegen het (gelukkig nu hogere!) hek gingen staan.”Oh, maar ze kunnen wel snel zijn, je moet alleen natuurlijk wel je handen uit je zak halen anders ga je onderuit”, denk ik, terwijl eentje languit gaat en op handen en voeten verder kruipt om maar zo snel mogelijk bij die “Witte Monsters” vandaan te komen. Denk niet dat wie die ooit nog terugzien!

’s Avonds weer heerlijk gegeten, alleen de olijven vond ik minder lekker; die heeft Cait opgegeten want zo kieskeurig als ze is met haar eigen eten, als het om “menseneten” lust ze alles tot zelfs sla toe.